Puur rood haar
Toen zei een vriendin, ‘je kunt je haar altijd nog doneren’. Wat nou donatie? Verkopen zul je bedoelen. Kan ik kleren kopen.
Nu mijn paardenstaart bij het smashen onder mijn oksel blijft haken, mijn schouderbladen de haren vastpinnen alsof ik in een headlock lig en het drogen ervan langer duurt dan er daglicht is in de winter, om van haarpijn van staartgebonden gewicht nog maar te zwijgen, heeft dit haar zijn beste tijd gehad. Leve de kapper.
Het kriebelde. Gratis geld voor lijfeigen producten, wat een uitvinding, en alleen in Amerika kan ik daaraan grof geld verdienen. Puur rood haar, je zult het maar hebben. Liever Nederland eerst, hoewel de opbrengsten hier schraal zijn. Blijkt het aantal mensen met haarverlies dat ik ken groter dan gedacht, logisch dus, doneren. Beperk ik tijdens de stikstofcrisis ook de CO2-uitstoot van de postbode naar het wilde westen.
Hup, geregeld. De donatie. Deze akker heeft 30 staartjes geoogst, genoeg voor een haarband of 2 om iemand blij mee te maken. Lichtvoetig denk ik even aan het gat in mijn knip en zijn treurige ogen en troost me met de voorkomen blessures en een halvering van de droogtijd. Zegt die vriendin, ‘ik zei het toch’. En kleren, ach, ik heb een kast vol.