Lieve mensheid,
Ze leefden nog lang en gelukkig is het vaak veelbelovende einde van een nog vaker tegengestelde waarheid. Linksom of rechtsom betreft het meervoud een stel, een paartje, waarbij geluk aan een ander is gekoppeld. Is dat de voorwaarde voor langdurig geluk?
Happy future –geloof je het zelf?
Verdoofd en direct de automatische piloot ingeschakeld, natuurlijk. Nanosecondewerk. Handelend uit automatisme, omdat de situatie daar om vraagt, dat voel je aan.
Logisch, er staat politie aan de deur. Of was ’t het ongeduldige gebons op het woonkamerraam, wat zo overduidelijk niet bij Hem past en wat je Hem toch direct verwijt. Wie anders komt er thuis? Geërgerd open je de voordeur. Recht vooruit, tussen de heg, een man in uniform die met voorovergebogen hoofd een notitieblaadje omslaat, waarbij het lijkt of hij twijfelt of hij hier moet zijn of bij de buren, zo veraf staat hij. Hij mompelt Zijn achternaam en vier voorletters. Wie gebruikt er voorletters als introductie?
Beteuterd beaam je. Uit je ooghoek links zie je nog een gedaante. Je negeert je hart dat wild om zich heen slaat. Je brein is overgeschakeld naar de fabrieksmodus dat enkel het lichamelijk functioneren coördineert. Een stap naar achteren, een uitnodigende handbeweging.
De duisternis valt
Het schemert. Je laat de jaloezieën naar beneden en als je ervan weg loopt dralen de vreemden in de woonkamerdeuropening waar ze in de weg staan. Je gebaart ze nogmaals om binnen te komen terwijl je ijsberend van ze weg loopt en je weer omdraait. “Maar Hij leeft toch nog wel?”
Bewijs het maar, als antwoord op de ontkenning in plaats van ongeloof, want dergelijke grapjes zijn ongepast. “Ik wil Hem zien.” Een onderhandeling volgt, het lijkt gecompliceerd maar omdat je stellig bent maak je de afspraak rond. Meteen vertrekken. Op en neer, wat heb je nodig, loop je heen en weer, sokken, naar boven, en beneden trek je schoenen aan, grijp je sleutels en telefoon. Nu de zakelijke modus is ingeschakeld bel je Zijn broer: “Hij is dood. Neem je zus mee. Mortuarium.”
Afscheid
Gevoelloos ontgaat wat tegen mij wordt aangepraat. Een herinnering aan 22 jaar eerder duikt op, een hersentumor, onbewezen. Je wilt een autopsie, of obductie zoals ze dat nu noemen. Ze rijden zonder sirene. Alles staat stil.
Hij voelt warm en ziet er levenloos uit. Levend is Hij leuker. De hulpverlener-ambulancier kijkt vanuit zijn chauffeursstoel achterom en ontneemt je het gevoel van privacy waar je juist behoefte aan hebt. Zijn partner heb je uitgehoord over de toedracht en nu wil je met Hem alleen zijn. Hij ligt en jij zit terwijl je Zijn hand vasthoudt. Je fluistert, nee, daar hield Hij niet van, je praat zachtjes tegen Hem, streelt Zijn hoofd, schuift een lok opzij, opent Zijn ogen, prevelt een goede reis en kust Zijn voorhoofd. Dag Lieffie.
Happy future – dat doet pijn
De praktijk, vandaag is je geliefde dood. Samen is ineens alleen. En dan?
Als de formaliteiten zijn afgehandeld en je thuis bent afgezet, ja, alleen, omdat je dat wilt, dan barst de emotie los. Oergejank dat vanuit je tenen je keel uitbrult, tranende pijn die je gezicht bedekt, ineengekrompen aan tafel, tegenover een lege plek, daar waar Hij een dagdeel geleden nog bestond en vrolijk lachte, verschrompeld met je hoofd in de grond, diepe uithalen van gemis en ontreddering, gesnotter dat je met een mouw wegveegt waarna je weer naar beneden kukelt, de afgrond in, brullend HUILEND, en je snakkend naar adem je hoofd heft en je ogen opslaat, om weer te vallen, te duikelen, want Hij is weg.
Aan jouw lang en gelukkig is voor de helft een eind gekomen. Je beseft dat je een keuze hebt en je bent blij dat je besloten hebt het te accepteren. Het leven gaat verder zonder Hem. Dat is ook anderen overkomen, doden en levenden. Over het dodenrijk kun je enkel speculeren. Wat je weet is dat je leeft. Ja, jij leeft. Hier en nu op aarde. Leven is minder leuk, maar het onomkeerbare accepteren maakt het leven makkelijker.
Maanden beleef je daas. Een drukke herfst met geregel, ongelooflijk veel administratieve rompslomp, gelukkig met steun van familie, vrienden en kennissen. Wat is het leven waard zonder je Lieffie? Het is moeilijk om aandacht voor anderen op te brengen, teruggeworpen op een alles opslokkende herbezinning van je eigen leven waaruit de lust is verdwenen. Weinig interesse in wereldse zaken, want dadelijk ben je dood. Dagelijks staar je wezenloos voor je uit. Het leven evalueren, beslissen zonder overleg, al je besluiten neem je alleen. Wat wil je?
Happy future – waarvoor leef je?
De toekomst ligt open en je verwelkomt de afleiding, doen omwille van het niet-voelen en het niet-denken. In een eenzame winter zet je de eerste stappen buiten, alles voor het eerst alleen, alsof je opnieuw begint met tellen. Het lege huis thuis went langzaam. Bezig, continu iets doen voordat je weer in het luchtledige staren verzandt. Je zet jezelf aan tot ondernemen, want kwijnen is een lelijk beeld, je gunt jezelf meer positiviteit. Maar wat wil je?
Doorgaan met je amateuristische theologische studie, oftewel je spirituele ontwikkeling waarover je het met Hem had in het laatste gesprek. Uiteraard, geheel naar eigen invulling en de boeken die je nodig hebt komen vanzelf op je pad. Je verslindt ze, een soort hoop dat woorden over leven en dood tot begrijpen leiden. Was Zijn overlijden voorbestemd?
Ondertussen maak je plannen omdat je plezier zult beleven aan de uitvoering. Sommige dingen die je samendeed sla je over, een voortdurende confrontatie met het ontbreken van Hem een zinloos vooruitzicht. In het voorjaar zit je met een glimlach voor de natuur in je tuin vanwege de wolken – of strepen – in de lucht, de hommeltjes op de lavendel, de bijen op de passiebloem. Buiten zijn met de maan, de sterren en planeten aan het firmament. Gedachten aan Hem keren komen regelmatig en onverwacht voor en daarmee je wens dat het Hem goed gaat. Een viertal aardige dromen daarvan het bewijs. Het leven kabbelt voort hoewel de vreemdste aanleidingen, een songtekst, een beeld, flarden van een zin, tranen doen opwellen. Huilbuien alleen achter gesloten deuren.
Happy future – hoe verder?
Dat duurt al een jaar. Ongewild ben ik terug op mijn jeugdige gewicht. Wat nu? Je maakt je nergens zorgen over. Waarom zou je, als de dood morgen al het leven kan wegnemen? Je weigert de angst je ziel te laten opeten. Leef je om te rennen en vliegen in de werkende zin van het woord? In de werkelijke zin zou je voor de lol graag rennen tussen de koeien, paarden, schapen, ezels of geiten in de wei, en vliegen door de bossen om de herten, wolven en zwijnen van grote hoogte als vogel te bekijken.
Jij gaat de wereld mooier maken. Gezien de huidige status, hoe moeilijk kan ’t zijn?
Vrij eenvoudig zelfs, maar je moet het wel willen. Valt iedereen over dat woordje moeten, terwijl het gaat om willen.
Ik wil
Jij wilt
Zij wil
Wij willen
U wilt
Zij willen
Denk de puntjes erachter en bedenk iets prachtigs, alsjeblieft. Wie wil visualiseert het gewenste beeld. Weg met dat sombere doemdenken. Je leeft en je gaat dood. Tot het zover is: LEEF!
Happy future – de magische steen
Hij is tot kunstobject verheven, as gevat in een magische steen. Je gedachten dwalen vaker af naar boven dan naar waar de resten van Zijn fysieke lichaam zich bevinden, omdat je weet dat je een ziel eerder kunt bereiken dan een materieel overblijfsel. Toch hecht je er waarde aan, een object dat jouw huis, wat ook Zijn thuis was, siert. Het is esthetisch verantwoord en er schuilt waarde in schoonheid en emotie.
Die lange hete zomer met ontdekkingen in vreemde landen mocht wat jou betreft voortduren. Je blijkt weer in staat lief te hebben, kunnen genieten, lachen en plezier maken waarbij je Lieffie soms als een beschermengel over je waakt, tevreden dat het beter met je gaat en dat je Hem Zijn plezier, waar Hij moge zijn, ook gunt. Zowaar, je hebt na een lange pauze je plezier in schrijven terug. Alsof nog een roman met Hem in de hoofdrol mogelijk is. De Liefde van je leven was, is en blijft inspiratie.
Happy future – mogelijkheden te over
Je bedenkt dat de ze in, ze leefden nog lang en gelukkig, ook op de mensheid kan slaan. Zo geldt het voor iedereen. Als je hoort dat mensen nog lang en gelukkig zullen leven, gaan dan je nekharen overeind staan, krijg je kippenvel, lopen de rillingen over je rug en gaat je afgrijzen voor deze stelling door merg en been? Nou, dan mag er het een en ander veranderen voordat het zover is, zal je zeggen. Precies dat, zou je kunnen zeggen, want je bent er klaar mee dat jouw geluk van een ander dan jezelf afhankelijk is. Dat is jouw zelfbeschikkingsrecht, jouw keuzevrijheid, om je leven zo in te kleden dat je er gelukkig van wordt, en met jou, iedereen.
Dat is vrijheid, keuzevrijheid. Die vrijheid heb je, altijd. Je bent vrij om te willen wat je maar wilt. Wat wil jij? Nee, werkelijk, wat zou jij willen? Als je dan toch mag kiezen, waar kies je voor? Iets leuks, toch? Waarom zou je je verzetten tegen dit idee, omdat het gewoon kan, als jij dat wilt natuurlijk. Aan jou.
